เขาเฝ้ารอวันที่ดอกฟ้าร่วง เพื่อที่จะเก็บมาขยี้ให้สาแก่ใจ! ---- สองตาเขาได้เห็น ‘ถานหวั่นชิง’ ธิดาของอัครเสนาบดีอีกครั้ง นางนั่งอยู่บนหลังม้าฝีเท้าดี แม้อาภรณ์ที่สวมจะไร้สีสัน อีกทั้งผิวยังขาวซีดราวหิมะ ทว่ากลับดูบริสุทธิ์ผุดผ่องไร้จุดด่างพร้อย นับเป็นคุณหนูตระกูลสูงที่งามหยาดฟ้ายิ่งกว่าสตรีใด เมื่อเปรียบกับคนเบื้องล่างอย่าง 'เซี่ยเฉิงจู่' เขาช่างต่ำต้อย ยากจนข้นแค้นจนสุดจะรับไหว เขานึกสะเทือนใจกับภาพที่เห็นจนทั่วทั้งร่างแทบไร้เรี่ยวแรงเดินไปข้างหน้า ภายในใจเซี่ยเฉิงจู่อยากจะตะโกนระบายความน้อยเนื้อต่ำใจที่ท่วมท้นอยู่ในอก เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอนาถาวัยสิบสามปีที่มีจิตใจเย็นชา ภาพตรงหน้าชัดเจนว่าผู้ที่ทำร้ายมารดาและน้องชายของเขากลับมีชีวิตสมบูรณ์พูนสุขเสียเหลือเกิน เซี่ยเฉิงจู่กำมือแน่น สาบานกับตัวเอง ต้องมีสักวัน เขาจะให้นางได้ชดใช้... เขาจะทำให้ผิวขาวราวหิมะที่ขวางหูขวางตานั่นต้องด่างพร้อยแปดเปื้อน คิดไม่ถึงว่าสวรรค์จะช่วยเหลือ วันที่รอคอยช่างมาถึงเร็วจริงๆ...
แสดงความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น